José Luis Canellada, Olaberria Konpainiako soldadu zaharrena
Donostiarra, Herrera auzokoa, José Luis Canellada Larrayoz El Pinarrera bizitzera etorri zen ezkondu zenean. Bizitzako kasualitateen ondorioz, Olaberrian desfilatzen hasi zen, eta gaur egun gure konpainiako soldadurik zaharrena da.
– Nola hasi zinen Olaberria Konpainian desfilatzen?
70eko hamarkadan hasi nintzen konpainian desfilatzen, bizitzako kasualitateak direla eta. Ezkondu eta Irunera etorri nintzen bizitzera, El Pinarrera. Lan egin ondoren San Migeletik ateratzen nintzen zerbait hartzera, ez bainuen ingurua ezagutzen. Afizionatuetan esku pilotan aritzen nintzen, eta egun batean pilotarekin zerikusia zuten gauzak zituen taberna batean sartu nintzen. Dionisio Irigoyen zegoen, José Ramón Zugastiren koinatua. Horren ondorioz, Elitxuko La Salleko frontoian hasi nintzen berriro eskupilotan jokatzen. Eta egun batean, Dionisiorekin hizketan ari nintzela, haiekin koadrilan ateratzen hasteko esan zidan. Horrela ezagutu nituen Santi Muguruza, Luis Santamaría, Martxel Tapia, José Ramón Zugasti… eta hortik, Olaberria Konpainian desfilatzen hastea gauza naturala izan zen, beraiek desfilatzen baitzuten.
– Beste garai batzuk ziren…
Bai. Lehen atzean gindoazen. Beste garai batzuk ziren, Junkaleko Andre Mariaren Elizaraino joaten ginen eta hortik Euskal Kirolak elkartera bazkaltzera, batzuk bazkideak ginelako. Behin baino gehiagotan galdu genuen konpainia itzuleran, eta goizeko ibilbidearen amaiera beste konpainia batean egin behar izan genuen. Ondoren, Martxel Tapiaren baserrian bazkaltzen hasi ginen, Estebenea ondoan. Martxel hil zenean, semeak bazkariari eutsi zion; izan ere, behin esan zigun bezala, horixe gustatuko zitzaion aitari. Orain, azken urte hauetan, nire etxean bazkaltzen dugu, Hondarribian. Martxelen seme-alabak etortzen dira.
– Gauzak asko aldatu dira 70eko hamarkadatik…
Gogoan izan lehen konpainien azken lerroak nolakoak ziren. Orain gustua ematen du. Duela urte batzuk, konpainian eskopeten lehen lerroekin lotutako guztia arautu zen, eta ordutik aurrera dena primeran doa. Konpainiako gainerako atalekin batera entsaiatzen dugu, eta oso talde jatorra sortu da. Lehenengo lerroan Lekuona, Iriarte, Aristizabal, Telletxea eta ni goaz… baina joan ohi garen hogeiok oso ondo konpontzen gara. Ni, adibidez, nire atzean desfilatzen duen Vicente Callejarekin oso harreman polita daukat. Batzuetan lehen ilarara pasatzen uzten diot, 86 urte ditudalako eta tarte batzuk pixka bat kostatzen zaizkidalako. Lur lauan goazenean, nahi adina kilometro egin ditzaket, baina entsaioren batean, aldapaz beteta dagoen Olaketa inguruan ibiltzen garenean… nik Tourmalet deitzen diot.
Anekdota bat kontatuko dizut, ondo konpontzen garela ikus dezazun. Arratsaldean, Urdanibia plazan, zerbait hartu ohi dut Vicente Calleja eta Txema García Juezekin. Txantxetan esan ohi diet, desfilatzen gutxi geratzen zaidanez erronda nik ordainduko dudala.
– San Martzial eguneko uneren bat aukeratu beharko bazenu, zeinekin geratuko zinateke…
Alardean, arrankadarekin eta elizara iristeko unearekin geratzen naiz. Konpainiatik ere bi aukeratuko nituzke. Alde batetik, Estebeneatik irtetea, ikuspegiak, mendien berdea, egunsentia… izugarriak direlako. Eta bestetik, amaiera Larreaundin, bukatu aurretik kapitainak azken deskargak bidaltzen dituenean. Une hori ere oso polita da.
